Rozwój przedsiębiorstwa przerwała II wojna światowa. Okrucieństwa jej nie ominęły też łódzkich lasów. Okupanci natychmiast po zajęciu kraju wprowadzili swoich urzędników, którzy zajęli większość decyzyjnych stanowisk. Odebrali w ten sposób polskim leśnikom możliwość skutecznego gospodarowania. Zaczęli intensywną eksploatację najcenniejszych fragmentów lasów. Tak działo się w całym kraju. Była to zwyczajna grabież. Leśnicy próbowali złagodzić jej skutki, sabotując polecenia przełożonych. Niszczyli dawne plany urządzeniowe, zaniżali aktualne szacunki zasobności drzewostanów, ukrywali fakt istnienia najcenniejszych drzewostanów, żeby uchronić je przed wyrębem. Z zaangażowaniem działali w ruchu oporu. Byli łącznikami, członkami organizacji podziemnych, żołnierzami AK. Za pomoc okazaną partyzantom albo ludności pochodzenia żydowskiego groziła śmierć, często więc płonęły leśniczówki, mordowano leśników i ich rodziny. Angażując się, tak jak wszyscy, liczyli na rychły koniec wojny. Dziś na łódzkiej ziemi pozostały po nich drewniane krzyże i obeliski. Przypominają one o tragediach, które się tu rozegrały.

Od faszystowskich kul ginęli mieszkańcy okolicznych miejscowości: urzędnicy, nauczyciele, księża, leśnicy, hitlerowcy nie oszczędzali nikogo. Wśród korzeni, dziś już dorosłych drzew, spoczywają bezimienni bohaterowie tamtych lat. Pamięć o nich przetrwa, ponieważ dbają o to uczniowie miejscowych szkół i pracownicy Lasów Państwowych.