Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych w Łodzi powstała w styczniu 1945 roku i była jedną z 16 utworzonych w Polsce po zakończeniu II wojny światowej. W swoich strukturach skupiała 56 nadleśnictw, 53 tartaki, Zakład Destylacji Żywicy w Zagorzu oraz FabrykęSklejek w Piotrkowie. Powierzchnia lasów wynosiła 306 tys. hektarów, a zasięgiem działania obejmowała województwo łódzkie, oraz powiaty częstochowski z województwa katowickiego i powiaty Konin, Koło i Turek z województwa poznańskiego. Do jesieni 1946 roku Łódź była również siedzibą krajowych władz leśnych – Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych, a po jej likwidacji Ministerstwa Leśnictwa. W grudniu 1949 roku 16 Dyrekcji Lasów Państwowych przekształcono w przedsiębiorstwa budżetowe. Wkrótce, bo z dniem 1 stycznia 1951 roku, minister leśnictwa utworzył 17 przedsiębiorstw wyodrębnionych z okręgów Lasów Państwowych, których granice w przybliżeniu pokrywały się z granicami województw. Ta zmiana oznaczała dla dyrekcji łódzkiej zmniejszenie liczby nadleśnictw do 36, a powierzchni lasów do 210 tys. hektarów. W 1959 roku Zarządy Lasów Państwowych z jednostek budżetowych przekształcono w Okręgowe Zarządy Lasów Państwowych – przedsiębiorstwa wielozakładowe, działające według zasady pełnego wewnętrznego rozrachunku gospodarczego. W takiej formule i granicach istniały do roku 1975. Z dniem 30 czerwca 1975 roku Minister Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego zlikwidował siedem okręgowych zarządów. Jednym z dziesięciu, które pozostały był OZLP w Łodzi. Przejmując część lasów z likwidowanych jednostek stał się największym pod względem powierzchni (40 tys. km kw.). Obejmował w całości lub w części teren 16 byłych województw, liczył 42 nadleśnictwa i 582 tys. hektarów lasów państwowych.

Począwszy od roku 1978 następowały kolejne zmiany organizacyjne, w wyniku których od 1 stycznia 1984 roku istniało ponownie 17 okręgowych zarządów Lasów Państwowych. Kolejna znacząca zmiana granic w historii dyrekcji łódzkiej nastąpiła w 1983 roku, kiedy reaktywowano Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Radomiu, a rok później utworzono nowy w Warszawie. Wówczas RDLP w Łodzi została pozbawiona części lasów na ich rzecz i zmniejszyła swój stan posiadania do 272 tys. hektarów lasów państwowych w 17 nadleśnictwach.

W zasięgu naszej dyrekcji jest około 147 tys. hektarów lasów prywatnych, z których na ponad 78 tys. sprawujemy nadzór powierzony nam na mocy porozumień ze starostami.

Początki istnienia dyrekcji łódzkiej, po zakończeniu II wojny światowej, to okres bardzo trudny. Zniszczone lasy wymagały dobrego gospodarza. Dźwigający się kraj potrzebował surowca budowlanego, opału, a nawet tak drobne dobra, jak leśne owoce i grzyby były często warunkiem przetrwania ludzi. Do zorganizowania nowych struktur leśnych brakowało wykształconej kadry leśników, choć do wielu nadleśnictw dzisiejszej RDLP w Łodzi wrócili ich dawni gospodarze: leśniczowie, podleśniczowie, gajowi. Z zaangażowaniem i poświęceniem przystąpili do likwidacji szkód: odnawiali zdewastowane drzewostany, prowadzili prace pielęgnacyjne, zalesiali. Warunki były pionierskie, wiele osad nie miało prądu ani bieżącej wody. Brakowało narzędzi i podstawowych materiałów biurowych, były kłopoty z łącznością. Zniszczona była infrastruktura leśna, a zadania do wykonania ogromne. W wyniku działań wojennych pozostało do pilnego odnowienia około 17 tys. hektarów zrębów, halizn i płazowin. Lesistość regionu łódzkiego w 1945 roku wynosiła zaledwie 15,2 proc., ale ambicją i zadaniem naszych poprzedników było zalesianie i systematyczne zwiększanie powierzchni lasów na obszarach o najniższej lesistości w Polsce. Biorąc pod uwagę znaczenie lasów dla środowiska naturalnego, ich wpływ na klimat i zdrowie, konsekwentnie zwiększali lesistość regionu, i tak: w 1960 roku wynosiła ona 16,5 proc., w 1975 roku 17 proc., a obecnie wynosi około 21 proc. W okresie powojennym zalesiliśmy około 70 tysięcy hektarów gruntów nieleśnych. Obecnie rozmieszczenie lasów w naszej dyrekcji jest nierównomierne i zróżnicowane. W północnej części jest ich niewiele i są bardzo rozproszone, w południowej to zwarte kompleksy, których lesistość sięga nawet 45 proc.